Jeśli uwielbiacie pustynie tak jak my, to w Jordanii nie wybierajcie się do Wadi Rum na przejażdżkę jeepem, bo zaledwie liźniecie tego, co najpiękniejsze. Jeśli lubicie ciszę i błogi spokój oraz wchłanianie surowego piękna, to idźcie pieszo, omijając główne szlaki. Można to zrobić bardziej hardcorowo, niosąc na plecach swój sprzęt kampingowy oraz prowiant na 2-3 dni i idąc z buta już od wsi Rum, albo na lekko. Wybraliśmy tę drugą opcję. Oto jak to zorganizowaliśmy.

1. Zarezerwowaliśmy nocleg w beduińskim namiocie na booking.com na dwie noce za 20zł/noc/2 osoby. W cenie był dowóz ze wsi Rum do obozowiska i śniadanie (obozów w podobnej cenie znajdziecie sporo, patrzcie tylko, żeby nie były zlokalizowane zbyt blisko wsi).
2. We wsi spotkaliśmy się z właścicielem obozowiska, któremu mina zrzedła, kiedy się dowiedział, że nie bierzemy żadnej wycieczki, bo na tym głównie zarabia. Od razu zaczął kombinować, że w takim razie mamy zapłacić 20 JOD za podwózkę w jedną stronę, ale pokazaliśmy mu czarno na białym jego własną ofertę na bookingu i musiał to przełknąć. Zamówiliśmy u niego kolacje w formie bufetu za 10 JOD/os./dzień (do wyboru: placki chleba, sałatki, „leczo”, grillowane w podziemnym piecu warzywa, ryż i kurczak oraz herbata). W obozowej jadalni był wieczorem prąd, więc można było naładować baterie. Woda w prysznicu raczej letnia, więc radzimy się kąpać, póki nie zapadnie zmrok i nie zrobi się zimno.
3. Mieliśmy swoją zgrzewkę wody, ale w sumie mogliśmy nabrać w obozowisku i tylko przefiltrować.
4. Zaraz po przyjeździe do obozowiska, uzbrojeni w wydrukowaną z Google maps sporą mapę terenu i aplikację maps.me, ruszyliśmy w teren. W plecakach mieliśmy suchy prowiant i po 1,5l wody na głowę. Pierwszego dnia doszliśmy do małego skalnego mostku, mini-wąwozu z rycinami naskalnymi (i dziesiątkami turystów), a potem odbiliśmy z pełnego terenówek szlaku obchodząc górę Khazali. Tam już nie spotkaliśmy nikogo. Nie jest prawdą, że tylko jeepem dotrzecie do najlepszych miejscówek, bo cała pustynia jest przepiękna. Każda skała jest inna, a kilometr po kilometrze zmienia się panorama. Doświadczanie Wadi Rum pieszo jest bardzo satysfakcjonujące.
   

   

   

   

   

   
   
5. Drugiego dnia rano polecieliśmy nad pustynią balonem (zamawialiśmy lot ok. miesiąc wcześniej, nie była wymagana żadna przedpłata). Loty organizuje firma Rum Balloon . Można rezerwować bezpośrednio u nich lub w obozowisku, w którym się nocuje. Lot rozpoczyna się o świcie jakieś 20-30 kilometrów od wsi Rum (zabierają jeepem z Visitor Centre przed wsią), kosztuje 130 JOD/os. (można też płacić w dolarach) i trwa ok. godzinę. Wznieśliśmy się do wysokości 1000 metrów, a widoki zwaliły nas z nóg! W przeciwieństwie do Kapadocji, gdzie latają dziesiątki balonów, tutaj jest to mało popularna atrakcja. Jeśli lubicie perspektywę z lotu ptaka, to pamiętajcie że latanie dronem bez specjalnego zezwolenia w Jordanii jest nielegalne i zostaje Wam balon, co serdecznie polecamy!
   

   

   

   

   

   
   
6. Po powrocie z przestworzy znowu wyruszyliśmy w inny kawałek tej beżowo-pomarańczowej pustyni (popularne w sieci zdjęcia mocno czerwonych skał są podkręcane filtrami i jeśli chcecie poczuć się jak na Marsie, to się srodze zawiedziecie). Mijaliśmy postrzępione góry, wyschniętą, spękaną ziemię, skalnego grzyba i czerwonawe wydmy (choć nie tak intensywnie w kolorze jak w te na pustyni Namib, czy w australijskim outbacku), a nawet całkiem przypadkiem napatoczyliśmy się na dom Lawrence’a, który tak naprawdę jest kupką gruzu.
   

   

   

   

   

   
   
7. Bezsprzecznie przydałby się jeszcze jeden dzień, żeby zobaczyć i poczuć więcej, ale mieliśmy ograniczony czas.

Pamiętajcie, że wyruszając samemu przez Wadi Rum pieszo:

• trzeba mieć ze sobą krem z filtrem SPF 50, podręczną apteczkę, okulary przeciwsłoneczne, czapkę/kapelusz, wodę i prowiant (oczywista oczywistość);
• musicie mieć dobrą orientację w terenie, dokładną mapę i najlepiej GPS, bo nie ma żadnych oznaczeń szlaków i można się zgubić wśród podobnych do siebie skałek;
• sklepiki są tylko we wsi, więc w prowiant musicie zaopatrzyć się wcześniej, najlepiej w jakimś większym mieście;
• na pustyni właściwie nie ma zasięgu telefonu, ani internetu;
• obozowiska nie są od siebie daleko położone, więc ewentualnej pomocy możecie szukać tam, chociaż zdecydowana większość z nich jest opustoszała w ciągu dnia;
• noce na pustyni są zimne (około zera stopni), a temperatura w ciągu dnia w lutym to 20-25 stopni;
• zimą skorpiony, węże i pająki śpią, ale w innych porach roku trzeba brać ich obecność pod uwagę;
• wstęp do Wadi Rum kosztuje 5 JOD/os., ale nikt od nas nie żądał żadnej zapłaty.

Łącznie w Jordanii spędziliśmy 7 dni i wyglądało to tak:

1. Przejście granicy w Eilacie i odebranie auta w Akabie. Przejazd do Wadi Numeira
2. Trekking w Wadi Numeira, kąpiel w Morzu Martwym, dojazd w gęstej mgle i zadymce śnieżnej (!) do wsi Dana (1240m n.p.m.)
3. Trekking w Wadi Dana, przejazd do Petry
4. Zwiedzanie Petry
5. Przejazd do Wadi Rum, trekking po pustyni
6. Lot balonem nad Wadi Rum, trekking po pustyni
7. Powrót do Akaby, oddanie samochodu, przejazd do IZRAELA, gdzie czekały nas kolejne pustynne wędrówki